درخشش یا جلا یکی از ویژگی‌های نوری برای شناسایی کانی‌ها و سنگ‌های قیمتی است. به‌طور فراگیر به چگونگی واکنش روشنی (نور) با سطح کانی‌ها درخشش می‌گویند. همه‌ی ارزش پایه هر سنگ به درخشش آن بستگی دارد و آن همسنگ بازتاب و تابش رویه سنگ است؛ و این به چگونگی پرداخت نهایی سنگ وابسته است. از سوی دیگر درخشش بیشتر سنگ با سختی بیشتر آن پیوستگی دارد. جواهر شناسان برای گفتن اندازه درخشش سنگ گفتار گوناگونی را بکار می‌برند.

هنگامی‌که سنگ مانند آینه روشنایی را بازتاب دهد در گفتار «درخشان» نامیده می‌شود. ولی اگر نور را بازتاب ندهد به آن «خاکی» یا «مات» می‌گویند. به‌طورکلی درخشش به دو دسته اساسی فلزی و نافلزی بخش‌بندی می‌شود.

کانی‌های با درخشش فلزی مانند فلزات درخشان دیده می‌شوند. طلا، نقره و مس درخشش فلزی دارند. نمونه درخشش‌های نافلزی کانی‌ها به دسته‌بندی‌هایی مانند درخشش خاکی (کدر)، چرب، مرواریدی، رزینی (صمغی)، ابریشمی، مومی و الماسی بخش‌بندی می‌شوند. برای نمونه، کوارتز دارای درخشش شیشه‌ای است، چنانکه کائولینیت درخشش خاکی (کدر) دارد. سنگ‌هایی که مانند الماس بازتاب دارند دارای «درخشش الماسی» هستند که بسیار خوشایند و دل‌نشین است. از سوی دیگر بیشتر سنگ‌های زلال و تراش‌خورده «درخشش شیشه‌ای» داشته و همه‌ی فلزهای قیمتی «درخشش فلزی» و جواهرات آلی «درخشش صمغی» تا «مرواریدی» و «مومی» دارند.

برخی سنگ‌های گروه گارنت درخشش ویژه‌ای دارند. در ادامه به شناخت و بررسی گوناگونی در درخشش کانی‌ها و سنگ‌های قیمتی می‌پردازیم.